Oh My Doctor

Oh My Doctor

ဒီရက်ပိုင်း လက်ကကိုက်နေတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ အမြဲကိုက်နေတာလားဆိုတော့လည်းမဟုတ်ပြန်။ တစ်ချက်တစ်ချက်ကိုက်တာဖြစ်ပြီး သိပ်လည်းမပြင်းထန်တာကြောင့် ဆေးခန်းမသွားဖြစ်။ ခက်တာက လက်နာနေတော့ သွားနေကြ Gym ကိုလည်း သွားရတာအဆင်မပြေ။ နားရတာလည်း တစ်ပတ်ပြည့်တော့မည်။ ထို့ကြောင့် ‌‌ နောက်ဆုံးဆေးခန်းပြဖြစ်တာလည်းပါသည်။

ပုဂ္ဂလိကဆေးခန်းတစ်ခုဆိုတော့ လူနာတော့ အများကြီးမစောင့်ရ။ သူနာပြုဆရာဝန်မလေးကို အကြောင်းအကြောင်းပြောပြတော့ သူက ထုံးစံအတိုင်း သွေးပေါင်အရင်ချိန်သည်။ ပြီးမှ ဆရာဝန်လာလိမ့်မယ်နော် ဟုဆိုကာထွက်သွား၏။ 

အိုး မိုင်ဂေါ့။ ကျွန်တော်သူ့ကိုမြင်ဖူးတယ်ဗျ။ သူဆရာဝန်ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်လုံးဝမထင်ထားခဲ့ပါ။ Gym မှာတော့ နေ့တိုင်းဆုံဖြစ်သည်။ သူက ဘာမှပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်ရလို့ထင်သည်။ အသားကဝင်းပြီး လတ်နေသည်မှာ ကျွန်တော်နှင့် တခြားစီ။ ကျွန်တော်ကအသားရေဂရုမစိုက်တာလည်းပါမည်။ သူက မနက်ခုနစ်နာရီဆို Gym ကိုလာတတ်သည်။ နားကျပ်ကလေးတပ်ကာ နေ့စဉ်လုပ်နေကြလေ့ကျင့်ခန်းတွေကို မပျင်းမရိလုပ်တတ်သည့်သူ့ကို နေ့တိုင်းချောင်းချောင်းငေးရတာက အလုပ်တစ်ခု။ သူသိသလား၊ မသိလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်မပြောတတ်ပါ။

လက်ကိုက်လို့လာပြတယ်ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော်က ပက်လက်အနေအထားကမထားရသေး။ ဆရာက အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်း ဘာဖြစ်တာလဲမေးတော့ လက်ကိုက်ကြောင်းတော့ပြောလိုက်ပါရဲ့။ တစ်ခြားဘာဖြစ်သေးလဲ ဆိုတဲ့မေးခွန်းနဲ့အတူ သူ့နားကျပ်နဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ဘက်ပေါ်ဟိုစမ်းသည်စမ်း စမ်းသည်။ ဒါကလည်း သူ့ရဲ့လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်တစ်ခုဖြစ်လေတော့ ကျွန်တော်က အသက်ကိုပုံမှန်လေးပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်၏။ 

သူမတ်တပ်ရပ်ထားသည့်နေရာက ကျွန်တော့်လက်လေးကို နည်းနည်းလှုပ်လိုက်တော့ ချက်ကောင်းကို ထိမိသွားသည်။ လက်ခုံလေးနဲ့ ထိမိတဲ့သူ့အထုပ်အထည်က ထွားထွားယားယားရှိမည့်ပုံ။ လက်ခုံလေးနဲ့ မသိမသာလေးပွတ်ကြည့်တာ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တော့ကြာမည်ထင်သည်။ သူသိသွားသည်လားမသိ။ သူကကျွန်တော့်နားကဆတ်ခနဲထွက်သွားကာ တံခါးနားသွားသည်။ အပြင်ဖက်က သူနာပြုတစ်ယောက်ကို ဘာမှန်းမသိလှမ်းပြောပြီးနောက် တံခါးကိုချက်ချကာ အခန်းထဲပြန်ဝင်လာ၏။

"လက်က ကိုက်နေတာကြာပြီလား" 

"ဟုတ်ဆရာ၊ နည်းနည်းတော့ကြာပြီဗျ" 

သူက ခုနက ပုံစံအတိုင်းစမ်းသပ်သည်။ ဘယ်ဖက်ရင်အုံပေါ် သူသုံးနေကျနားကျပ်ကိုတင်၍စမ်းသည်။ နို့သီးနေရာလေးရောက်တော့ နားကျပ်လေးကို ဖိပြီး ပွတ်သွားတာတောင် သတိထားမိလိုက်သေး၏။ တကယ်ဆို ကျွန်တော့်နှလုံးခုန်သံတွေ မြန်လာတာကိုလည်း သူ့နားကျပ်ကနေကြားလောက်ပါရဲ့။ ပြီးနောက် ညာဖက်နို့ကိုရွှေ့သွား၏။ ညာဖက်နို့ကနေတဆင့် ဝမ်းဗိုက်၊ ပြီးတော့ ဆီးအိမ်တွေပေါ်။ သူဒီလောက်ထိစမ်းစရာလိုသလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်လည်း သံသယတွေဖြစ်လာပါပြီ။

ဆီးအိမ်ပေါ်ကနေတဖြေးဖြေးအောက်ကိုဆင်းသွားသည့် သူ့နားကျပ်ဟာ ကျွန်တော့် အထုတ်အထည်မှာ ခရီးဆုံးသွားသည်။ ညီငယ်က ဒေါသူပုန်ထကာ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ထွက်နေပြီမို့ ဘောင်းဘီဂွဆုံကလည်း ဖုဖုဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေပြီ။ ထိုဖုဖောင်းနေသည့်နေရာသို့ သူနားကျပ်ကို တင်ရင်းမှ ..

"ဒီနေရာကရော .."

"အာ .. ဆရာ"

ထန်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်တော်တောင် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်ရသည်အထိ ဒေါက်တာက အထာနပ်လှသည်။ ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေးယူကာ ဒေါသူပုန်ထနေသည့်သူ့ညီငယ်ပေါ်တင်ပေး၏။ အထဲကကောင်လေးကလည်း ဆရာ့လိုပင် အကြောကြီးပုံရသည်။ ကျွန်တော့်လက်ကို သူ့ဘောင်းဘီထဲထိထိုးထည့်သဖြင့် သူ့ငှက်ပျောသီးကို အမိအရဆုပ်ကိုင်လိုက်နိုင်သည်။ ဆရာ့အမြှောက်ဆံက ဆရာ့နှလုံးသားလို နွေးနွေးထွေးထွေးတော့ရှိသားဗျ။

ဆရာက ကျွန်တော့်အင်္ကျီကို မေးစေ့အောက်ရောက်သည်အထိမြှောက်တင်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့နို့သီးလေးတွေကို ကလိပေးလေရဲ့။ သူကဆရာဝန်တစ်ယောက်ဆိုတော့ ဒီလိုကိစ္စတွေကျွမ်းကောင်းပါရဲ့။ ဘယ်နေရာကိုထိရင် ဖီးတက်မယ်ဆိုတာမျိုးလေ။ သူ့လီးကို ဘောင်းဘီထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မျက်လုံးများကိုပင်မယုံကြည်နိုင်ခဲ့။ ဘယ်ဖက်လား ညာဖက်လားမသိပေမယ့် ဆရာ့လီးက တစ်ဖက်ဖက်ကိုကောက်နေတာတော့သေချာသည်။

သူ့လက်ချောင်းလေးတွေဟာ ရင်ဖက်က မြေပဲစိလေးကိုကလိနေရာကနေတဖြေးဖြေးအထက်ကိုတက်လာပါလေရော။ မေးစေ့တွေ၊ ပါးတွေပေါ်တတောက်တောက်သွားနေသည့် သူ့လက်ခလယ်လေး ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းဝရောက်တံ့အရောက် အမိအရ စုပ်ယူနိုင်လိုက်ပါတယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေတောင် သည်လောက်ချိုနေရင် သူ့ငှက်ပျောသီးဟာ ဘယ်လောက်တောင်အရသာရှိနေလိမ့်မလဲ။ သူ့လက်ခလယ်ကနေတဆင့် သူ့လက်ညိုး။ အိုး လက်နှစ်ချောင်းကို ပြိုင်တူစုပ်ရတဲ့ဖီလင်က မဆိုးဘူးဗျ။

"ငှက်ပျောသီးမကျွေးတော့ဘူးလား" 

သူ့ကို မော့ကြည့်ရင်းက ရီဝေဝေလေးပြောတော့မှ သူက ခပ်ချေချေလေးပြုံးရင်း ..

"မင်းအတွက်လေ .." ဆိုကာ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အရင်းကကိုင်ပြီး လှုပ်ရမ်းပြလေရဲ့။ ကိုလူလည်ဟာ ဘယ်လောက်များပညာတွေစုံပါလိမ့်။ 

ပက်လက်အနေအထားကနေ သူ့အမြှောက်ဆံရှိရာအရပ်ကိုမျက်နှာမူပြီး လေးဖက်ထောက်လိုက်သည်။ မျက်နှာရှေ့မှာတောင် လှုပ်ရမ်းနေသည့် သည်အသားချောင်းကြီးက ပါးစပ်ထဲရောက်မှငြိမ်တော့သည်။ ဒါတောင် လုံးဝငြိမ်တယ်လို့ပြောမရသေး။ ဟိုးအတွင်းပိုင်းလည်ချောင်းထဲထိအတင်းဝင်နေသဖြင့် လက်နဲ့ထိမ်းထားရသေးသည်။ ကောက်ကကောက်၊ ကြီးကကြီးနှင့် လူကိုပင် အသက်ရှူကျပ်စေသည်။ ဒစ်ကိုချည်းစုပ်ပြန်တော့လည်း မှိုပွင့်ကြီးလိုကားနေသည့် သူ့ဒစ်က ပါးစပ်နှင့်အပြည့်။ ထိပ်ကအပေါက်လေးကိုပင် လျှာလေးနဲ့ ထိုးကြည့်မိသေးသည်။

"အဖျားတိုင်းရအောင် ဟိုဖက်လှည့်" 

လေးဖက်ထောက်အနေအထားနှင့်ပင် နံရံဖက်ကို မျက်နှာမူပြီး သူ့အမြှောက်ဆံရှိရာကို ခရေလှည့်လိုက်သည်။ ဒါမှ သူအောင်းရမည့်တွင်းကို ကောင်းကောင်းမြင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ 

အိုး။ ဆရာက ဇတော့မသေးဘူးရယ်ဗျ။ အဖျားတိုင်းသည့် ဗြဒါးတိုင်လေးကို တစ်ရစ်ချင်းဖင်ထဲလိမ့်သွင်းနေတာများယားကျိကျိလေးရယ်။ တကယ့်တကယ်ကျွန်တော်မျှော်လင့်ခဲ့တာကတော့ ဗြဒါးတိုင်ထက်ကြီးသည့် အပူချောင်းကိရိယာကြီးဖြစ်သည်။

"အင်း ဆေးထိုးဖို့တော့လိုမယ်"

ဆေးထိုးရမှာဆိုတော့ ထိုးလို့ကောင်းအောင် ခါးကိုကော့ပြီး ဖင်လေးကိုမြောက်ကြွကြွလေးနေပေးလိုက်သည်။ သည်တစ်ခါထိုးမည့်ဆေးထိုးအပ်ကတော့ တုတ်မည်ထင်သည်။ ရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ဆေးထိုးအပ်ကြီးမို့ မနာအောင်ဂျယ်သုတ်ပေးသည်။ 

အိုး။ ဆရာ့အပ်ကြီးက တကယ်တုတ်သည်။ အဖျားထင် ထီးရွက်ကြီးလို ကားကားယားယားရှိမည်ထင်သည်။ ဒစ်ဝင်ရုံနဲ့ထင် ခရေတည်းပြည့်ကျပ်ကျပ်ကြီးဖြစ်သွားတာကိုပင် ဆရာက အားမရ ဖြေးဖြေးချင်းအားယူကာ အဆုံးထိသွင်းသည်။ ဆရာ့လီးတစ်ချောင်းလုံးဖင်ထဲရောက်တော့ လစ်ဟာနေသည့်ကွက်လပ်တစ်ခုပြည့်လာသလို အေးစက်နေသည့်လှိုင်းဂူကြီးလည်းနွေးလာပြီ။ မကြာခင် လှိုင်ဂူထဲမိုးတွေသည်းကောင်းရဲ့။

နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညိုးလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း ဇိမ်နဲ့ဆွဲနေသည့်ဆရာဟာ တကယ်လည်းဆရာကျပါပေတယ်။ ဖြေးဖြေးချင်း အရှိန်ရလာပြီးတဲ့အခါမှသာ အသက်ရှူသံတွေနဲ့အတူ ‌ဆရာ့ခါးလေ့ကျင့်ခန်းတွေက သွက်လာပါတယ်။ ဆရာ့လီးကြီးကလည်း မော်တာတပ်ထားသလို မြန်နေပြီဖြစ်သလို ခါးကိုဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ဆရာ့လက်တွေကြောင့် အနီရာတွေထင်တော့မှာလည်း အသေအချာ။

"‌ဆရာ ဆေးထိုးတာကောင်းလား" 

"အရမ်းကောင်းတယ်ဆရာ၊ နာနာလေးထိုးပေးလို့ရမလား" 

ဒီစကားက ဆရာ့ကိုစိန်ခေါ်သလိုများဖြစ်သွားလားမသိ။ ဆရာက သူ့လီးကို ချွတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုလည်း မတ်တပ်ရပ်ဖို့ပြောသည်။ ဆရာက နံရံကိုမျက်နှာမူရပ်စေပြီး တရားခံတစ်ယောက်လို ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းပေါ်တင်ပေးထားရသည်။ အိုး ဆရာက ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မခံဖူးတဲ့ မတ်တပ်ပုံစံနဲ့လိုးဖို့ကြိုးစားနေတာဗျ။

ကျွန်တော်ကလည်း ဆရာစိတ်တိုင်းကျဖြစ်နေအောင် ဖင်ကိုကော့ပေးသည်။ ဆရာကလည်း အထန်။ ဖင်ကို လက်ဖြင့်ရိုက်သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျွန်တော့်ဖင်တုံတုံကို သူ့လီးကြီးဖြင့်ရိုက်ပါ၏။ ကျွန်တော့်ခါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး မနားတမ်းလိုးနေတဲ့ဆရာဟာ ကျွန်တော်သိတဲ့ဆရာမှဟုတ်ပါလေစွ။ Gym မှာတွေ့တုန်းက ကျွန်တော်သူ့ကို ဒီလောက်အထိထန်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့။ 

"ဖောင်း .. ဖောင်း ..ဖက် .အား အ အ အား "

သူ့လိုးသံတွေရော၊ ကျွန်တော့်အော်သံတွေပါရောနှောပြီး ခန်းလုံးပြည့် ခန်းလုံးညံ။ နောက်ကနေ မတ်တပ်လိုးရင်း ကျွန်တော့်နို့တွေကိုဖြစ်ညှစ်နေတာလည်း အငမ်းမရ။ 

" အား .. ပရိုတိန်း သောက်မလား "

"သောက်မယ်ဆရာ" 

‌ဆရာက တကယ်လူဆိုး။ သူ့ရှေ့ဒူးထောက်ပေးထားတာတောင် ပါးစပ်ထဲအတည့်မထည့်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ဆရာ့ပရိုတိန်းတွေက အပြည့်။ 

ဆရာက ဆေးစာရေးပေးသည်။ ပြီးတော့ နောက် သုံးရက်လောက်နေမှတစ်ခေါက်ထပ်လာဖို့ပြော၏။ မှတ်မှတ်ရရ ညနေဖက်လောက်လာလျှင် ပိုအဆင်ပြေတယ်လို့လည်းမှာလိုက်သေးသည်။

ပြီးပါပြီ..။